Melek otu adlı bitki dünya genelinde “Angelica”, “Angâlique” adlarıyla da bilinmektedir. Maydanozgiller ailesinin bir üyesi olan melek otu, ortalama 2 – 4 yıllık ve boyu da 3 metreyi bulabilen bir bitkidir. Melek otunun gövdesi yuvarlak bir boru şeklindeyken, içi boş, dışı kahverengimsi renkte ve yukarılara doğru az çatallaşır. Melek otunun yaprakları ise yandaki yapraklar kenarları dişli, uca doğru sivri, bazen oval bazen de üç loplu şeklindedir. Bitkinin çiçekleri gövde ve yan dallar üzerinde oluşurken, şemsiye şeklinde ve sarımsı yeşil veya açık yeşil renkte olur. Melek otunun meyvelerinin kenarında mantarımsı çıkıntılar olurken, işte bu sayede bitki suya batmadan yüzebilir. Bitkinin kökleri, sünger şeklinde ve yan kökler saç örgüsüne benzer ve kahverengimsi kırmızı renkte olur.

Melek otu, eski çağlardan bu yana insanlar tarafından çok sıklıkla kullanılan bir bitkidir. Tüm dünyada kullanılan bu bitki, özellikle Orta ve Kuzey Avrupa’da, Çin, Kore ve Japonya’da yetişirken, ülkemizde de Doğu Karadeniz ve Marmara bölgesinde daha çok yetişiyor. Melek otu çoğunlukla Eylül ve Ekim aylarında toplanarak, bitkinin kökleri sökülerek yıkanmakta ve kurutulmaktadır. Melek otu kökü kurutulurken ısının ortamın sıcaklığının 40 dereceyi geçmemesi gerekiyor. Zira o zaman bitkinin içindeki eter yağları yok olabiliyor. Çiçekleri yeşilimsi olan melek otunun kökleri (Radix Angelicae) başta mide, bağırsak olmak üzere pek çok iç organa iyi gelirken, iştah açıcı ve idrar söktürücü özellikleriyle kullanımının daha da yaygınlaşması bekleniyor.